Zachte woorden

Ik heb zin in zachte woorden.
Woorden met een zachte z.
Zoiets als zilte zee, zwoele zomeravond,
of zwevende zwaluwen?
Nee, ook inhoud graag, zachte inhoud.
Maar wat is dat?

Woorden die je doen dansen?
Die als veertjes neerdalen in je hart?
Of klinken als een poes die spint?
Maar wat dienen ze te zeggen?
Dat ze dienen, dat ze helen?
Nee, dat klinkt me al te zwaar.

Want meteen is daar,
het idee dat er iets nodig is.
Ja, dat soort woorden wijzen
op een intentie of een gemis.
Op worden wat er nu nog niet is.
Dat is toch harde inhoud?

Een steek, een pijn.
De teleurstelling van tekortschieten,
van het had anders moeten zijn.
Ik had dit beter moeten doen.
Dus spijt en schuld,
en daarvoor boete willen doen.

Nee, liever woorden als:
er is niets mis met jou,
noch met jouw verleden en heden.
Noch met jouw met lijf en leden.
Volmaakt zoals je bent.
Onschuld die niet wordt herkend.

Geef me woorden die zeggen:
niets en niemand hoeft anders te worden.
Alles is al geheel en al heel.
Compleet zoals het is.
Niets dat ooit verkeerd is.
Nooit en nergens gaat iets mis.

Ken je de zin: Ik ben er nog niet?
Wat een leugen, wat een verdriet!
Alsof je leven een bestemming kent;
er iets is waar je nu nog niet bent!
Hoe kan leven er nu nog niet zijn?
Hoe kun jij ooit van zijn verwijderd zijn?

Geef mij maar zachte woorden.
Ze hoeven niet eens te rijmen.
Want dan moet er opnieuw iets.
Geen raad, geen les, geen controle.
Geen enkele dwang, en geen belang.
Wat zou dat alles baten?

Woorden als wolken, wind of watervallen.
Als een ongedwongen waaien of stromen.
Woorden die uit zichzelf komen.
Niet uit kennis.
Niet bedacht.
Niet in opdracht.

Verschoond van alle schijnheiligheid.
Aan niets en niemand in het bijzonder gewijd.
Woorden die zachtjes in je landen.
Zonder je te kaderen.
Zonder je te kapen.
Zonder je om te vormen.

Zachte woorden, rond en golvend.
Zo zacht dat zelfs in de donkerste nacht,
het zwartste zwart vanzelf verzacht.
Zo stil en kalm dat iedereen ontspant
en elke cel zichzelf hervindt.
De mens weer wordt als een kind.

Is er ooit iets anders geweest
dan onschuld die zichzelf niet kent?
Geef mij maar zachte, stille woorden
die niet weten dat ze liefde heten.
Omdat ze het zijn.
Het eenvoudigweg zijn.