Ben ik wat ik denk?
Ben ik wat ik doe?
Ben ik wat ik geloof over mezelf?
Ben ik mijn geschiedenis en afkomst?
Ben ik mijn toekomst?
Ben ik mijn naam en lichaam?
Maar wat ben ik dan?
Ben ik verlangen
dat zichzelf verlangde te kennen?
Ben ik hier en nu
om dat wat ik ben
tot expressie te brengen?
Ben ik hier om te vieren dat ik leef, en te delen wat ik ben?
Alles wat ik na ‘Ik ben’ zeg,
is niet wat ik ben.
Toch is het ook niet
wat ik niét ben
want ik ben nergens van gescheiden.
Toch ben ik evenmin gebonden
omdat ik eeuwig vrij ben.
Persoonlijk?
Het persoonlijke is ontegenzeggelijk nietszeggend. Net zo nietszeggend als al het andere tijdelijke waaraan we geneigd zijn ongekende waarde te hechten. Toch is er vaak nieuwsgierigheid naar de persoon en aangezien ik niets te verbergen heb en best bereid ben nieuwsgierigheid tegemoet te komen, zal ik je met een persoonlijk verslag zo eerlijk mogelijk bedriegen of op het verkeerde been zetten. Wees dus gewaarschuwd: laat je niet verleiden tot geloven in een verhaal.
Verhaal gaat over verleden of over iets wat verzonnen is. Verhalen kunnen verhullen maar ook verwijzen naar dat wat het verhaal voorbijgaat.
Taal begrenst en verbeeldt. Taal is een mal en ik ben geen mal, noch pas ik in een mal.
Ga ik mezelf nu dan toch begrenzen? Ach, is het niet zo dat elke grens net zo goed verbindt als scheidt?
En valt het dan nog een grens te noemen?
Als ik woorden zie als een middel om te verbinden, deel ik ze graag en in overvloed.
Hier volgt dan mijn verhaaltje.
Ik ben me er één. Je weet wel, ze zijn er bij bosjes: mensen die zich niet thuis voelen op aarde, die als kind al een buitenbeentje waren
en dat nooit helemaal te boven zijn gekomen. Het is een wonder dat ik dit beeld overleefd heb,
en dat het nog steeds in mijn bewustzijn rondzweeft, als een idee waar ik me jarenlang mee heb geïdentificeerd. Ik moest toch wat, ik moest iemand worden, en omdat ik geen idee had wie ik was, leek een buitenbeentje nog het meest in de richting te komen. Blij was ik er niet mee, toch had ik ergens ook het dwaze verlangen om bijzonder te zijn.
Tegelijkertijd betreurde ik het dat ik maar bleef weigeren om een dertien in een dozijn-type te worden, want o wat verlangde ik ernaar om in een groep te worden opgenomen, er geheel in op te lossen zelfs. Als een grote verdwijntruc.
Ik had nog een merkwaardige kwaliteit: ik was kampioen in analyseren en moeilijk doen, al zag ik dat toen helemaal niet zo. Ik dacht echt dat ik niet anders kon dan complex zijn en sensitief en kritisch en een dramaqueen en misschien ook wel slimmer dan gemiddeld. Ja, ik was nog net niet met té veel talenten begiftigd, maar het zat er wel tegenaan. Wat ook best een knappe constructie was, zie ik nu, was dat ik mijn geloof in bijzonder zijn diep wegstopte onder een dikke deken die bol stond van onzekerheid, van zelfhaat, van schuldgevoel en van een diep gevoel van minderwaardigheid waar ik na vele therapieën nog altijd niet vanaf bleek te zijn. Ik wist ook dat ik de rollen, die ik me min of meer volledig eigen had gemaakt, niet eeuwig kon volhouden, dat ik vroeg of laat door de mand zou vallen, al had ik geen idee welke mand, noch waar ik dan in zou vallen.
De val
Een sterke constante in al mijn gespeel, dat daarvan ook los leek te staan, was dat ik één grote passie of vraag had: Wat is bewustzijn? Ik wist dat het antwoord op mij wachtte en dat ik erheen geleid werd door iets wat sterker was dan al mijn eigenaardigheden, tegenstrijdigheden, sterker dan alle verhalen en ideeën - verzinsels beter gezegd - over mijzelf. En zo is het ook gegaan.
Na vele ‘ omzwervingen’, die mij steeds aanspoorden om echt naar binnen te gaan, viel het kwartje.
Ik viel van mijn toneel of uit mijn rol, misschien doordat ik de angst dat er buiten mijn spel niets was, overwon.
En mij werd het totaal omgekeerde getoond: dat mijn toneel niets was, en dat de realiteit van ‘mijn’ wezen zo ontzagwekkend en groots was dat het gewoon geheel samenviel met het hele bestaan en met de ene Oorspong of Bron die ik God of Eenheid of Liefde noem.
Ik was nooit weggeweest van mijn Bron! Behalve in mijn verbeelding.
Ik had mezelf slechts in een toneelstuk van tijd en ruimte gewaand en was zowel mijn rol als de speler zelf voor mijn identiteit gaan aanzien. Ik had me volledig vergist in wie ik was, in wie de ander was en in wat leven was. Ik was in vergetelheid verzonken geraakt en gaan geloven in duisternis als tegenstelling van Licht; in een ik tegenover een ander of wereld.
En in nog duizenden tegenstellingen.
Wat een opluchting dat het niet zo zat als ik dacht. Dat het slechts droom was.
The game is over. Het verhaal is uit. En leven is begonnen en was al begonnen voordat ik begon te denken dat ik ik was.
Ontmoet
Neem contact op
Agenda
Iedere MAANDAG- EN DONDERDAGAVOND: Zien doet Wonderen Zoom
Data:
17 mei, 20 mei, 27 mei en 31 mei,
3 juni, 7 juni, 10 juni, 14 juni, 17 juni, 21 juni, 24 juni, 28 juni,
1 juli, 5 juli, 8 juli, en 12 juli.
Tijd: 20 uur - 21.30 uur
Online Lezing, nu te zien op YT.
https://youtu.be/AS9Ta7yWRtY
ZONDAG 11 juli: Transformatietraject V
Dit is een lopend traject.
Data: 11 juli, 5 september, 3 oktober,
14 november, 12 december, 16 januari.
Van 10.30 uur tot 17 uur.
