H I: Verplichte nonduale cursus?

De Course drijft op een metafysica die een geloof, aanname of overtuiging is maar wordt gepresenteerd als de waarheid. Deze metafysica gaat het fundament vormen van het Werkboek met 365 lessen, en van het Handboek dat uitlegt hoe een leraar van God te worden.
Er staat in dat er zonder Gods leraren weinig hoop zou zijn op verlossing.
Dat is nogal wat! Wat een opdracht en verantwoordelijkheid geeft ons dat.
Het vooronderstelt bovendien dat de wereld verdoemd is of in ieder geval verlossing nodig heeft, zoals in elk sprookje waarin het kwaad overwonnen moet worden door het goede.
Ja, er moet iets worden gedaan. ‘Wij moeten de wereld verlossen. Want wij die haar gemaakt hebben, moeten haar door de ogen van Christus zien opdat wat gemaakt was om te sterven tot eeuwig leven kan worden hersteld.’ (Werkboek Deel II.3:5)
Al staat in het Tekstboek ook: ‘You need do nothing.’
In het Tekstboek hoef je dus nog niets te doen, maar in het Werkboek moet gewerkt worden. En hiervoor kun je alles uit de praktijk van alledag gebruiken; je broeders zijn je verlossers, net als alles wat je meemaakt.
Na het Tekstboek wordt de Course praktisch. Om je uiteindelijk in het Handboek verder op te leiden tot leraar van God, verlosser of genezer; verschillende woorden voor hetzelfde.

Zonder de metafysica voor waar aan te nemen en te begrijpen, kan wat volgt niet worden begrepen en kun je geen leerling van de Cursus zijn, laat staan een leraar van God, waarover in het Handboek o.a. wordt geschreven welke eigenschappen je daarvoor nodig hebt (10 in aantal, waarvan de 1e - vertrouwen - een heel proces is in 6 stappen.) Ja, je bent niet zomaar leraar. Toch wordt jou toch ook verteld dat iedereen die een leraar wil zijn er een is, en ook dat leraar en leerling één zijn. En dit moet je niet als een tegenstrijdigheid zien, want de cursus is volkomen consistent, staat er.
Naast een tamelijk ingewikkelde metafysica is het boek qua logica, psychologie, filosofie en theologie heel sterk en ogenschijnlijk volledig, en hier en daar zelfs zeer poëtisch.
Dat het toch een leerweg is, en daarmee volkomen duaal en doelgericht, wordt gemakkelijk over het hoofd gezien vanwege het zogenaamde non-duale karakter van de metafysica en de
vele herhalingen van woorden als liefde, vrede, geluk, vreugde, Licht etc, die gebracht worden als woorden zonder tegendeel.

Maar… in de cursus wordt wel degelijk veel over dualiteiten geschreven: het ego óf de Heilige Geest; angst óf liefde, onjuist denken óf juist denken en waarnemen, illusie óf waarheid, de anti-christ óf Christus, hel óf hemel, wereld óf God, dood óf eeuwig leven, en ga zo maar door.
En dit is steeds je eigen keuze waarvoor je dus zélf verantwoordelijk bent. Jíj dient voor de goede helft te kiezen. Ieder moment opnieuw. In het Tekstboek staat: Iedere seconde kies jij voor de opstanding of de kruisiging!
Wat en hoe je dit onderscheid maakt en hoe het dan precies zit met de keuzemaker, met het ik en het ego, met de denkgeest en de Denkgeest van God, met het zelf en het Zelf, en met de geest en de Geest, wordt allemaal uitgelegd.
Het zijn onderscheidingen die blijkbaar gemaakt moeten worden zodat je gaat begrijpen hoe het zit opdat je goed leert kiezen. Want ja, je hebt in je geest, die gespleten is - dus waanzinnig -, een juiste-gerichtheid-van-denken én een onjuiste-gerichtheid-van-denken.

Als je met het ego kiest, leidt dat tot verkeerd denken en daaruit volgt weer een een valse waarneming in plaats van een ware waarneming die je verkrijgt als je wel juist kiest.
En nee, dat moet je niet zien als schuld of zonde, maar als een vergissing. We vergissen ons voortdurend en daarom lijden we en hebben dus deze verplichte Cursus nodig.
De beslissing al dan niet aan deze cursus gehoor te geven en die te volgen, is niets anders dan een keuze tussen waarheid en illusie, staat in het Tekstboek.
Verplichte cursus? Ja, helemaal voorin staat: Dit is een verplichte cursus, alleen het tijdstip waarop jij dit doet staat jou vrij.
Vrijheid van tijd, maar niet van lering, krijgen we. Later staat er dat er vele wegen zijn, en dat het niet om de vorm gaat. Maar dat iedereen de inhoud dient te leren, staat buiten kijf. Zonder dat vind je de waarheid niet en leef je in een illusie. Opnieuw een onderscheid tussen vorm en inhoud, tussen illusie en waarheid, die de Course voortdurend maakt. En we moeten leren om niet op de vormen te letten, maar alleen de inhoud te zien. Voor waarheid te kiezen.
Wat als zowel vorm als inhoud eens deel zouden zijn van eenzelfde illusie; dat de ‘tweeheid' een niet bestaande dualiteit is? En wat als er helemaal geen scheiding te maken valt tussen waarheid en illusie? Dat juist die scheiding zelf een illusie is?

II

Met de macht/lading van de woorden God, Heilige Geest, Zelf, Schepper, Schepping, de Zoon van God, Jezus, (het gelaat van) Christus, het Zoonschap, Denkgeest, Geest, heiligheid, schuldeloosheid, wonderen, vrede van God, vergeving, verlossing, verzoening, genezing, innerlijke gezondheid, werkelijke wereld, ware waarneming, zegenen, Licht, Liefde, Vreugde, geluk, Waarheid, en nog vele woorden, wordt geduid dat we ons weer kunnen herinneren dat we geen zelf zijn, geen lichaam, geen ego, maar geest, een door God geschapen volmaakte schepping, Zijn heilige Zoon, het Zelf.

Door voor de Heilige Geest te kiezen hervinden we onze ware Identiteit en daarin zit onze verlossing.

Het geheim van verlossing is slechts dit: dat jij dit jezelf aandoet, staat in het Tekstboek. Maar in het Werkboek staat weer: Verlossing is een belofte, gedaan door God, dat jij jouw weg naar Hem uiteindelijk zult vinden.

Uiteindelijk je weg vinden?

Snap jij het nog? Kan de werkelijkheid zo complex zijn?

Volgens de Course is je functie vergeven en dat is de sleutel tot geluk, en de énige sleutel die jou in de werkelijke wereld brengt die een gelukkige droom is.

De gelukkige droom is een soort wachtkamer totdat God zelf de laatste stap zet. Ja, er wordt over de laatste stap gesproken, door God gezet. Wanneer?
Dat weet niemand. Al hebben we dat wel gekozen, samen met God, meent de Cursus, maar we zijn zo vergeetachtig dat we ons deze keus niet meer herinneren. En daarom zien we niet dat wat nog staat te gebeuren, reeds verleden tijd is.

De Course maakt ook een onderscheid tussen scheppen en miscreëren. Wat het ego doet is miscreëren en wat God doet is scheppen. En scheppen is de bedoeling dus je dient voor God te kiezen en dan ben je medeschepper met Hem, en vind je geluk en vreugde.

Maar als je miscreëert doe je het verkeerd, en lijd je. Lijden is een soort zelfgekozen ‘boetedoening’ voor je verkeerde keuze. Losgeld dat jij wenst te betalen.

Er staat: 'Pijn is het losgeld dat jij graag betaald hebt om niet vrij te zijn.’

En: De Zoon van God kan niet lijden. Als je lijdt heb je verkeerd gekozen. Je hebt over een broeder die God geschapen heeft, verkeerd gedacht…Jij hebt niet gedacht aan wat God zou willen dat jij denkt.’

O jee, God wil dat we anders denken zodra we pijn hebben.
Verkeerd denken doet lijden. Maar de Course zegt ook dat lijden niet bestaat.

Als je lijdt, betekent dat altijd dat je verkeerd gekozen hebt. Het zijn alleen jouw eigen gedachten die jou pijn bezorgen, is een van de lessen.

Kan zoiets ooit vrijmaken?

Of is het de zoveelste religie/methode/leer/dogma die probeert de mens op te voeden en vertelt hoe te leven en wat te doen om uit de hel - die je immers zelf gemaakt hebt - weg te komen; een leer die jou wijst op je eigen verantwoordelijkheid (voor je geluk)?

Is het niet een nieuwe kooi die angst, schuld en haat alleen maar cultiveert of voedt, want kan een mens zonder angst en schuld en woede zijn als hij weet dat hij, of een ander, een verkeerde keus kán maken, en dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is om juist te kiezen?

De Course maakt hierbij opnieuw een onderscheid: tussen zonde en vergissing.

Het is geen zonde dat je verkeerd kiest, zegt de Course, maar slechts een vergissing die om correctie vraagt.

Maar wat maakt dit uit, zonde of vergissing?
Een vergissing is eveneens niet juist, en het vraagt iets, namelijk: correctie of herstel.

Volgens de Course is zonde onveranderbaar, maar vergissingen niet; die vragen enkel om herstel. Dus verander zonde in vergissing en laat de Heilige Geest jouw vergissende denken corrigeren.

Alleen al het idee dat we correctie behoeven, is mijnsinziens een dwaze vooronderstelling.
Zal Liefde ooit corrigeren? Of heeft ze helemaal geen weet van zoiets als vergissingen of verkeerde keuzes, laat staan van enige drang of noodzaak tot correctie?

Hoe is het mogelijk dat we in de hel terecht zijn gekomen en nu een uitweg zoeken?
Daarover zegt de Course dat het nooit gebeurd is. Het was ‘een nietig dwaas idee waarom de Zoon van God vergat te lachen’.
Ja, daar gaan we al de mist in: we vergaten te lachen. We namen serieus wat een grap was. Zo werd de ‘hel’ voor ons werkelijk.
Je zou vervolgens misschien lachtherapie verwachten, of iets om ons weer op de grap te wijzen.
Maar er komen meer dan 1000 serieuze bladzijden, met veel ingewikkelde tekst, metafysica, dagelijkse lessen voor een heel jaar met instructies hoe ze te doen - er zijn mensen die zelfs jarenlang de 365 lessen doen om los te komen van alle aanvalgedachten, grieven of oordelen, zodat ze in iedereen, ja, in iedereen, het gelaat van Christus leren zien door niet te kijken met de ogen van het lichaam, maar met de ogen van de Heilige Geest of Christus.
Alsof zoiets een vaardigheid zou zijn die kan worden aangeleerd!
Of een zegen of genade waar je op dient te wachten tot deze jou, na veel oefening - ja, dat wel - toevalt.

Tja, als het verlangen of de hoop groot genoeg is, ben je bereid om ver te gaan. Om alles te doen wat je gevraagd wordt. En te geloven dat dit werkt, én nodig is. Dat volharding en toewijding je brengen zal waar je op hoopt.
‘Een beetje bereidwilligheid’, is wat de Course vraagt. Dat heb je er toch wel voor over?

De lessen beogen een verandering in je waarneming door het veranderen van je denken en je doel. Een religieuze methodiek of mindtraining. Ervan uitgaande dat een verandering in denken tot geluk of vrede leidt.

Maar waarom aanbieden om je denken te veranderen als, volgens de Course, alleen het onveranderlijke bestaat?

En ja, dan kan gezegd worden dat dit twee niveaus zijn, God enerzijds en wereld anderzijds.Maar er zijn helemaal geen niveaus! Dat is nu juist de verwarring.

Er hoeft niets geheeld te worden in de dualiteit of droom, want die bestaat niet. En een verandering van droom leidt ook niet tot ontwaken.

De weg naar God blijkt niet gemakkelijk, het vergt wel wat, en het kan jaren of levens duren. Tenzij jij nu goed kiest en de wereld vergeeft.

We moeten de verzoening voor onszelf aanvaarden, dat is onze enige verantwoordelijkheid, staat in het begin van het Tekstboek.

En onder verzoening wordt verstaan: correctie. Ja, opnieuw, we komen er steeds weer op uit: wij hebben correctie nodig.

Dit maakt ons niet zondig, maar wel waanzinnig. Ook een woord dat veel wordt gebruikt. Waanzinnig, krankzinnig. Insane. We moeten gewoon toegeven dat we waanzinnig zijn en daarom genezing behoeven. We moeten toegeven dat we een gespleten denkgeest hebben en daardoor geheeld moeten worden, een ongetrainde geest hebben en daarom training behoeven. Slapen dus wakker moeten worden.

Mijn kinderen slapen en moeten worden gewekt, staat in het Tekstboek.

Moeten is ook een werkwoord dat veel gebruikt wordt. Maar dat moet je niet als ‘moeten’ opvatten. Want het is voor je eigen bestwil.

Is dit niet vreselijk?
Nee, hoor, zo moet je dat niet zien, want God wil volmaakt geluk voor Zijn Zoon. Ja, je bent zoals God jou geschapen heeft - de enige Les die 3 keer voorkomt. En geef dát betekenis. Want het is de waarheid. Wij zijn Zijn schepping, Zijn gevolg. Dit zal onze krankzinnigheid genezen. Ons doen ontwaken tot Waarheid en eeuwig Leven.
Hoe kunnen we dat nog geloven als we misschien wel honderd keer per dag verkeerd kiezen?

Er staat namelijk ook dat een kleine zuchtje van vermoeidheid, een licht ongemak, de geringste frons, de dood erkent. (Les 167) En dat is de verkeerde keuze. Een keuze tégen God.

We moeten dus de hele dag door ‘herstelwerkzaamheden’ verrichten en vervolgens ook nog geloven dat we heilig zijn en dat onze broeder net zo heilig is als God zelf en als wijzelf, als we tenminste wel met de Heilige Geest kiezen, en niet met dat verdomde ego dat ons de hel en de dood in praat. Want anders leven we als doden. Als schaduwen in de macht van het ego.

Nee, je bent nooit schuldig. Ja, ziekte of lijden is jouw eigen beslissing en

jij kiest zelf voor de dood als je zucht, een lichte irritatie voelt of moe bent.

Is zo’n visie niet waanzinnig? Kun jij je voorstellen dat Jezus zou zeggen Jezus tegen iemand die ziek is of pijn heeft: ‘Ziekte is een beslissing, een keuze die jij maakt, een plan dat je opstelt?’

Of: ‘Pijn is het idee van kwaad dat vorm aanneemt en een ravage aanricht in jouw heilige denkgeest?’

Zou hij zulke uitspraken doen of definiëringen maken? De Course doet het wel.

Kan zoiets werkelijk behulpzaam zijn? Of voedt het ons verlangen om klein te blijven, om afhankelijk te zijn van God en Zijn genade en Zijn laatste stap?

Is de Course niet geworden waar hij zelf over spreekt: gespleten en waanzinnig? Stelt het ons niet voor een onmogelijke taak die we dus nooit kunnen vervullen? Is het niet meer dan logisch dat je jaren bezig kunt zijn met de Course en het nog niet lukt te doen wat er staat?

We vergaten te lachen en toen werd het om te huilen. Wat een dwaze grap!

We beslissen nooit iets, laat staan dat we verkeerd kiezen.

Vergeten of herinneren doen we evenmin. We kennen onszelf hooguit van alles toe. Maar daar mogen we om lachen. Omdat het niets is.

We kunnen het niet verkeerd doen, omdat er helemaal geen doener is!

En het hele idee van goed en verkeerd (kiezen) is ook volkomen illusoir! OMG, wat een vergissing!

Eerst een tweedeling maken en vervolgens een van de twee kiezen, houdt de dualiteit in stand. Maar daar heeft de Course een antwoord op: de ene helft bestaat niet.
Angst bestaat niet, het ego bestaat niet, de hel niet, lijden niet, de dood niet, het lichaam niet, de wereld niet.
Alleen Hemel, volmaakt geluk, God, het Zelf, Christus, de heilige Zoon, Zijn schepping, het Licht, Geest, Denkgeest, zijn werkelijk.
Dat de ene ‘helft’ niet zou bestaan en de andere wel, is nietsbetekenend.
Ze bestaan beiden niet, óf beiden wel! Verschillen zijn er niet. Er is geen scheiding tussen illusie en waarheid.
Maar deze onderscheiding maakt de Course wel voortdurend. We moeten leren om niet langer voor angst, ego, hel, lijden, dood, lichaam of wereld te kiezen, maar voor God.
Waarom zouden we überhaupt moeten of kúnnen kiezen voor wat we al zijn: eenheid, leven, Liefde?

Vergeven en juist kiezen brengt ons bij God, zegt de Course. Alsof we Hem verlaten kunnen door een verkeerde keus, en weer bereiken door een goede keus en door vergeving! Een spirituele methode doordrenkt van dogmatiek. Een soort religie van juist kiezen. Wat zoiets inhoudt als: een religie van eigenmachtig zijn/worden.
En ja, dat klinkt aantrekkelijk. Wie wil nu niet horen dat hij een vrije wil heeft, én toch ook een Schepper om zich uit vrije wil aan over te geven?

Zo wordt geloven zogenaamd vrijgemaakt.
Maar vergis je niet. Want er zijn regels. Regels voor kiezen, regels voor beslissingen. Er wordt een paragraaf aan gewijd, en vele, vele lessen.
Kies juist, en dan word je vrij!
Voorwaardelijk vrij dus, wat een contradictio in terminis is.

We dienen Gods verlossingsplan te aanvaarden om de afscheiding te genezen. Maar juist dat is de afscheiding werkelijk maken! Iets moeten genezen wat er niet is, is kolder! Een plan moeten volgen om wat niet bestaat ongedaan te maken, is net zoiets als gaan vechten om de oorlog te stoppen.
De oorlog stopt pas als je stopt met vechten.
Maar je kunt alleen stoppen met vechten als je stopt met geloven in de mogelijkheid van oorlog. En dat stopt als het ik wegvalt. Want alleen het ik kent dualiteit en gelooft daar heilig in.
En hij gaat door dit geloof iets doen. Wat hem altijd vasthoudt, al lijken het nog zulke bevrijdende pogingen. Ontdoen is ook nog doen.

Er staat in het Tekstboek: Je gelooft deze cursus geheel, of in het geheel niet.
Ik weet nog dat ik schrok toen ik dit las. En, braaf en goedgelovig als ik was, dacht ik: ik moet dus alles geloven wat er staat. Alles. Anders kan ik er beter mee stoppen.
Er ging toen geen lampje branden!

Ik zag niet dat het een religie was, een geloof, maar ik had al aangenomen dat de Course de waarheid was. Maar hoe goed ik ook mijn best deed, ik kon delen ervan echt niet geloven. Het lukte eenvoudigweg niet.
Ik gaf mijzelf hiervan de schuld en dacht: dat is je ego dat weigert de waarheid binnen te laten. Dus doorgaan en doorgaan, net zolang tot je het wel gelooft. Want je sluit je ogen voor waarheid.
Ik had immers al geleerd dat we voortdurend allerlei verdedigingen opzetten tegen de waarheid; ziekte, pijn, angst, plannen maken, aanvallen, tijd, dood, wereld, allemaal verdedigingen.
Maar hoe waanzinnig om mijzelf toe te spreken met de dwaze zin: Dat is je ego, die dat doet, dus doorgaan?
Alsof doorgaan en het beschuldigen dat ik mijn ego macht geef, niet de stem van het ego zou zijn?
Het is allemaal een en dezelfde stem: de stem van de waanzin die mij tot opvoeden en orders maant. Telkens schuld nieuw leven in blaast.
En de weg van vergeving leidde niet tot bevrijding van schuld. Juist door de ander of mezelf te gaan vergeven, maakte ik niet alleen dat wat ik vergaf werkelijk, maar ook mijzelf en de ander. Want ik ging iets doen met mezelf en de ander. En geloofde ook dat dit nodig of belangrijk was. Daardoor kreeg het nog meer betekenis. Wat een grap! Ik voedde mijzelf met een leerweg die verlossing beloofde.
Uiteindelijk is deze weg weggevallen en de schuld daarmee ook.
Maar niet door juist kiezen en vergeven.
Hoe dan wel?

Door gezond verstand? Door te zien waar ik mee bezig was? Door te beseffen dat ik een geloof was gaan aanhangen wat ik tot waarheid had verheven?
Ik weet het niet. Ik kan niet zeggen hoe. Noch waardoor. Ik kan alleen zeggen: Er is geen ego, geen zelf, geen Zelf.
Er is geen keuzemaker.
Er is geen Heilige Geest.
Er is geen denkgeest. Geen Denkgeest.
Er is geen Schepper, geen schepping,
geen heilige Zoon, geen verloren Zoon!
Er is geen juiste gerichtheid van denken, en geen onjuiste.
Er is geen denken met het ego, geen denken met de Heilige Geest.
Er is geen denken met…
Er is geen ik dat denkt.
Alleen een ik dat denkt dat het denkt en denkt dat het goed én verkeerd kan denken. En gelooft dat hij een denkgeest heeft waar een keuzemaker in zit die goed of verkeerd kan kiezen.
Die een vrije wil heeft en zich van God kan afkeren of Hem kan volgen.
Het is onmogelijk. Het is geheel en al verbeelding.
Zoiets gebeurt helemaal niet. Geen milliseconde.
Dat zijn allemaal niet bestaande onderscheidingen in een niet bestaande denkgeest die was gaan geloven in een ik en een weg en een doel en een functie en verlossing en vergeving en genezing. In dualiteit. En misschien ook in iets te doen (willen) hebben dat het verschil maakt?

En dan zou je kunnen inbrengen: nee, op het werkelijkheidsniveau is dat er allemaal niet, maar in de droom of dualiteit wél. En alles is slechts een symbool. En als je de symbolen tot werkelijkheid verheft, zit je gevangen.
Ja, dat klopt. Maar als je zoveel symbolen toegediend krijgt, is het verdomde lastig om het te blijven zien voor wat het is: slechts een richtingaanwijzer die de dwaasheid laat zien van het geloof in schuld en afscheiding.
Kan ik nu niet verdergaan met het aanbieden van symbolen?
Nee. Ik ben erdoor misleid, en ik ga natuurlijk niet aanbieden wat ik zelf als misleidend heb ervaren.

Zodra we ons denken proberen te veranderen, maken we zowel het denken als onszelf werkelijk.
Zodra we worden uitgenodigd om te gaan kiezen tussen ego en Heilige Geest, of tussen wat dan ook, wordt de keuzemaker werkelijk als ook de opties waartussen hij meent te kiezen.

Misleidend dus.
Maar het is allemaal onschuld. Want er gebeurt niets. Het is droom. Dus er gaat ook nooit iets verkeerd. Noch goed.
Alles wat gebeurt is schijnbaar. Eén grote schijnbeweging die zo echt lijkt.
En nee, er zit ook geen werkelijkheid achter verscholen of zoiets.

Geen Schepper die op ons wacht tot we eindelijk bij zinnen komen en ons lichaam en onze zintuigen en de wereld van schuld, angst en haat achter ons hebben gelaten (door vergeving) of aan Hem hebben gegeven voor transformatie, en nu alleen nog maar voor Hem kiezen en leven.
Nee. Dat is het sprookje. Van eind goed, al goed. Van de Godsherinnering.
Van het gevonden hebben van de Waarheid. Die gelijkgesteld wordt aan de werkelijkheid. Ook dat is een misvatting.

Werkelijkheid is niet gelijk aan waarheid. En waarheid is niet de werkelijkheid. Waarheid is van de mind, van het denken. Net als vergeten en herinneren.
Net als illusie of leugen. Waarheid is deel van de dualiteit. Voorbij dualiteit is geen Waarheid. Geen werkelijke wereld. Dat bestaat niet.

Werkelijkheid is voorbij mind, voorbij denken, voorbij kennen en Zelfkennis. Het kan geen naam hebben. Noch doel of bestemming zijn. Noch geleerd, noch vergeten, noch herinnerd worden.
Want het is niet iets.
Het is niets. Dat alles is.
Het is onvoorwaardelijk vrij! Eén.
Zonder doel, zonder richting, zonder plan.
Onbevangen, spontaan en open. Open (voor het wonder dat zichzelf vanzelf ontvouwt). Al is dit al weer teveel verwoord.

Ik kwam op een gegeven moment aan bij de Les: Mijn Zelf is heer en meester van het universum.
Alles in mij voelde: nee. Nee, nu moet het niet gekker worden! Waar ben ik mee bezig?!
Er is helemaal geen ‘mijn’; er is geen Zelf. En ‘heer en meester van het universum zijn’ is een soort totalitair regime!
Wat een waanbeeld om een Zelf die macht toe te kennen!
Godzijdank is dit kolder!
Stel je voor dat we dat wél waren, dan zouden we over het hele universum heersen. Megalomanie tot de tiende macht!
We zijn nog minder dan ‘dust in the wind’!
Het was schokkend zulke woorden van onbegrensde macht te lezen in zo’n spiritueel boek waaraan ik niet durfde te twijfelen.
Ik verdrong mijn twijfels met ‘je ego saboteert het heilige zicht. Je slechte, verdorven, blinde ego.’ Of iets dergelijks.
En ik ‘vertaalde’ de zin van deze Les, om toch nog door te kunnen, in zoiets als: We zijn hooguit heer en meester over onze projecties.
Maar ook daarvan dacht ik: dat is maar zeer de vraag, want hoeveel projecteren we onbewust?
Toen ik iets later bij Les 269 aankwam, waarin we moesten bidden om een illusie - ja, om een illusie! - was het genoeg, en deed ik het boek dicht. Om een illusie bidden, waanzin is het!

Dat de hele cursus slechts een metafoor is, zou je hier nog tegenin kunnen brengen; dat ik het te letterlijk nam.
Woorden zijn symbolen van symbolen, twee keer verwijderd van de waarheid, staat er ook.
Of dat ik het boek als heilig zag. Zoals het boek van Sinterklaas. Een boek waar je bang voor bent vanwege de macht die je het toekent. Een boek dat je vreest, maar toch geloven wil.
En het dan normaal vindt dat vrees en geloof bij elkaar horen. Hopend dat je geloof elke twijfel kan doen oplossen.
Want wat is er enger dan twijfelen aan dat wat je al die tijd voor waar hield?

Ik wilde dat waarheid bestond. Want dan zou ik ook bestaan. Samen met waarheid. Of nog liever: ik wilde daarin volkomen oplossen.
Mijn ware Zelf zijn klonk als het meest aantrekkelijke wat ik maar bedenken kon.
En de Course had dat in de aanbieding.

De Course als serieuze, stevige cursus - zowel qua omvang, intensiteit, als qua inhoud - die je leert dat je, en hoe je, van een droom van schuld, angst en haat - de hel dus - kunt gaan naar een gelukkige droom.
Maar wat heb je daaraan?
Een droom is een droom is een droom. Dromen beter maken, is een mooiere droom kunnen dromen. En dan?

Het is onmogelijk om in een droom geluk te vinden, het is hooguit droomgeluk.
Hoe bedrieglijk en zinloos is het om droomgeluk te onderwijzen en na te jagen? Het is dezelfde schijn als leven in een nachtmerrie waar schuld, angst en haat regeren.
En wat de Course ons notabene leert is: het gaat niet om de vorm.
En: maak geen onderscheid in vormen, ze zijn dezelfde illusie.
Maar hij leert je wel om van een hel naar een gelukkige droom te gaan, wat louter vormverandering is.
En hij beloofd daarmee dat er iets essentieels verandert. Dat je door je denken en je doel te veranderen en je ware identiteit aan te nemen, volmaakt gelukkig wordt.
En nee, deze verandering wordt dan natuurlijk geen nietsbetekenende verandering van vorm genoemd. Nee, deze betekent opeens alles.

De Course doet zelf wat ze ons leert om vooral niet te doen.
Van droomfiguur (marionet) tot dromer (bespeler van de marionet) transcenderen lijkt in de droom een essentiële verandering. Toch is het van geen enkele betekenis.

Dat de Cursus een leerweg is, kan niet worden ontkend. Dat er aan het eind van 365 lessen staat dat hier nog maar het begin is, duidt wel degelijk op een lange leerweg, alhoewel, er is geen tijd dus wat is lang?

En er wordt wel gezegd dat je door deze Cursus te doen tijd bespaart! Het dus sneller gaat, je thuiskomst.
Er wordt niet gezegd dat er ook geen Thuis bestaat. En dat er niemand is die thuis dient te komen.

Er wordt niet gezegd dat als je je taak in de droom vervuld hebt, er niets is gebeurd, omdat het een droomtaak was in een droom.
Er wordt niet gezegd dat je niet via een droom tot de werkelijkheid kunt komen.
Er wordt niet gezegd dat het helemaal niet uitmaakt wat je doet en dat de doener helemaal niet bestaat, dus er nooit iets wordt gedaan.
Er wordt niet gezegd dat je je nooit van schuld kunt bevrijden door je vergevingswerk te doen. Noch door wat dan ook te doen. Dat doen niets doet. En je van iets ontdoen evenmin iets betekent.
En er wordt ook niet gezegd dat je je helemaal van niets hoeft te ontdoen. Noch kunt ontdoen.
En er wordt al helemaal niet gezegd dat je er niet bent en dat alles wat schijnbaar gebeurt gewoon gebeurt, wat je ook denkt, doet, voelt, verlangt of vreest.
En dat dit heel is omdat er alleen maar eenheid is.

De Course biedt geen verlossing. Er bestaat helemaal geen (cursus voor) verlossing!
Er is geen verlossing, geen vergeving, geen verzoening, geen genezing van een gespleten denkgeest. Er is geen geest, laat staan een die gespleten is, en die genezing of verlossing behoeft door vergeving en verzoening.
Dat zijn droomideeën in een droomgeest waaraan droomoplossingen worden gegeven door een droomcursus.
Niemand komt via een droom tot de werkelijkheid. De werkelijkheid is niet iets wat je kunt bereiken, niet door een les, niet door een cursus, niet door een verlossingsplan, niet door genezing van een denkgeest of een stevige mindtraining vol zinnen die je moet herhalen. Niet door de Heilige geest die als brug fungeert tussen droom en werkelijkheid. Er is geen brug tussen niets en werkelijkheid.
Sterker nog: er is niet alleen geen brug, geen weg, maar ook niemand die de weg gaat of de brug over moet. Het zijn droomwegen van het droomik.
Toch is dit wat ogenschijnlijk gebeurt. Er is niet aan te doen. Zolang er geloofd wordt in de droom, zal er aan die droom betekenis worden gegeven omdat er dan een droombetekenisgever is die dat nu eenmaal doet.
Zolang er geloofd wordt in de zoeker, zal er gezocht worden (naar verlossing) want dat is wat een zoeker doet.
Dit is onschuld. Want er is geen goed en kwaad. Er is geen verkeerd, geen vergissingen die correctie behoeven. Zulke ideeën of onderverdelingen zijn slechts deel van de droom.
Er is geen dualiteit.

Er is geen individualiteit, al lijkt er een persoon te verschijnen, en miljoenen personen en dingen. En dieren en planten en natuur. En vogels en vissen en nog veel meer. Het zijn verschijningsvormen. Niet meer dan dat.
Er is geen Oorzaak die jou veroorzaakt heeft. En jou tot gevolg maakt.
Geen Bron waar jij opnieuw één mee dient te worden. Dat is louter een geloof, een aanname. Een sprookje.
Jij bent er niet. En kunt dus nergens één mee worden of zijn.
Geen weg, geen bestemming, geen doel, geen functie, geen taak, geen plan.
Geen jij om ooit iets uit te voeren. Laat staan te voldoen aan wat wordt gevraagd.
Er wordt jou niet gevraagd juist te kiezen of je verantwoordelijkheid te nemen voor het aanvaarden van de verzoening en voor jouw pijn.
Er wordt jou niets gevraagd. Dus ook geen bereidwilligheid.
Noch wordt jou ooit iets aangedaan.

Vrijheid is gegeven. Vrij van alles wat je maar bedenken kunt.
Hier hoef je niets voor te doen! Helemaal niets!
Er is geen ik dat iets kan doen. Geen seconde. Al maken we onszelf nog zo waar. Waarmaken is deel van de droom. Het is een verlangen dat we geprojecteerd hebben en daarmee echt lijkt te zijn geworden.
Maar niets wordt echt! Dat is de bevrijding!
De werkelijkheid is er gewoon. En deze is echt, noch onecht. Of echt én onecht.
Ze is onbegrijpelijk. En heeft ook geen mind nodig die begrijpt.
Ze is altijd al bevrijd van de macht van begrijpen. En van de macht van geloof, of van wat dan ook.
De verlossende werkelijkheid die alles oplost. Ons ook!

Er is geen Autoriteit. Er is geen Identiteit en geen identiteit.

OMG, wat ging ik het blauwe boek en mijn ‘taak’ die mij werd verteld toen ik in de Course dook, serieus nemen! Ik dacht en geloofde écht dat ik een leraar van God was, en verlossing, vergeving, verzoening, genezing en schepping als functies had! Ik geloofde echt dat ik een verlosser was! En een missie had!
OMG! Wat een droom!
Het ik kan helemaal niet ontwaken. Het kan alleen wegvallen. Maar dat kan het zelf niet doen omdat het juist alles doet om zichzelf leven te geven en echt te maken. En groot en belangrijk en van betekenis.
Het ik wil groeien, iemand zijn, een doel hebben en van (grote) waarde en betekenis zijn.
Welke spirituele droomdenkgeest wil nu niet graag de opvolger van Jezus zijn? De grote verlosser die in Jezus’ voetsporen treedt om zijn verlossingswerk te voltooien? Hoe mooi is dat?
Maar… heeft Jezus zijn werk niet allang voltooid? En is hem navolgen dan ook niet achterhaald of aanmatigend, een soort mislukte herhaling of een na-apen van wat allang voorbij en geschied is? Zoals ik vroeger vadertje en moedertje speelde en in dat moment echt geloofde dat ik een belangrijke taak had. Tot mijn moeder riep: Eten! en ik stapte net zo makkelijk weer uit mijn rol.
Er was geen rolverwarring.
Door de Course nam ik een rol op me. En voor ik in de gaten had, werd het een nieuwe identiteit. En ik nam zelfs een Identiteit met een hoofdletter aan, zoals me werd geleerd.
Van identiteit naar Identiteit. Van zondaar naar de Heilige Zoon van God zelf. Een soort promovering!
Ach ja, de geest verlangt en vreest. En daartussenin doet hij zijn dansje.
Hij danst van verlangen naar angst en weer terug. In een droomruimte en droomtijd die hij o zo belangrijk maakt. En precies in dat belangrijk maken, wordt uit het oog verloren dat het niets betekent.

Grappig hoe ik erin verstrikt raakte. Maar ook voorstelbaar. Ik wilde blijven leven. En ánders dan ik deed. Mooier, gelukkiger, beter, grootser. Ik wilde een mooi doel en een belangrijke functie. Ik wilde van betekenis te zijn. Het kind dat zich niet geliefd en gezien voelde en eindelijk eens…. Ja, de Vader met de hoofdletter zou het gaan goedmaken. En het sprookje ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’! zou bewaarheid worden.

God was voor mij een verlangen naar liefde en houvast. Want ik was onzeker en twijfelde aan mijzelf.
Als God nu voor mij zou zorgen, zou dát me zekerheid en veiligheid geven. Als ik op God kon vertrouwen, zouden mijn twijfels verdwijnen. En ik wilde ook dat Hij mij zou liefhebben, want ik dacht dat ik niet genoeg liefde in me had, liefde tekortkwam. Ik dacht dat ik een God nodig had. Om mijn onzekerheid op te lossen en mijn tekort aan te vullen. Ik vergiste me.
En deze vergissing kwam niet voort uit het feit dat ik dacht dat ik me van God had afgescheiden en vervolgens moest gaan zien dat ik dat nooit had gedaan. Dat ik door de Heilige Geest ongedaan moest laten maken wat nooit gebeurd was.

Het was niet mijn geloof in de afscheiding die de vergissing was die correctie behoefde. Althans, niet zoals de Course het me leerde.
Het geloof in de afscheiding wil eigenlijk zeggen: het geloof in een ik. En als dat geloof eenmaal wordt aangehangen, is er geloof in tekort(schieten). Want het ik is nu eenmaal niet heel. En zal dat ook nooit worden omdat het een afscheiding is. Het ik zelf is die afscheiding! En afscheiding kun je nooit genezen omdat ze juist de splitsing is.
Wat de Course me leerde was dat met het geloof in de afscheiding, zonde binnensloop in de denkgeest, en dat dit diende te genezen door het geloof in God. De genezing van afgescheidenheid naar eenzijn met God; van zonde naar heiligheid.
Wat hierdoor gebeurde, schijnbaar, was dat het geloof in de afscheiding vervangen werd door een ander, nieuw geloof: het geloof in God. Zo maakte ik mijzelf van een eenzame, afgescheiden zondaar tot een heilige Zoon van God. Zónder te zien dat deze identiteitsverandering helemaal geen verandering was! Alleen van vorm. Het werd een nieuwe droomvorm. Een die aanvankelijk een stuk beter leek te voelen.
Maar…. waar wel aan gewerkt moest worden om het zogenaamd vast te houden of hoog te houden. Daardoor was de mindtraining van het Werkboek nodig, want de Zoon kon zich zomaar weer schuldig gaan voelen of andere schuldenaren zien. Zo moest ik waakzaam blijven, de derde les van de Heilige Geest die in het Tekstboek beschreven staat: Wees alleen waakzaam voor God en Zijn Koninkrijk. Ja, de Liefde kent lessen die je leren moet.

Want anders gaat het weer mis. En zit ik opnieuw in het ego. Oppassen geblazen dus! Voor je het weet, beland je weer in de hel.
En ik moest ook blijven vergeven: ‘Vergeef mij mijn schulden, zoals ik vergeef mijn schuldenaren.’ De Course is niet anders dan de Bijbel. Al zag het er in de vorm anders uit.

Lieve mensen, de grote verrassing die ik zo graag met jullie deel en steeds herhaal: Er is helemaal geen verlossing nodig! De verlossing is dat het ik nooit bestaan heeft en dus niets nodig heeft om te zorgen dat…
Niets hoeft te verdwijnen, genezen, gecorrigeerd, vergeven, hersteld, ongedaan gemaakt te worden, noch gekozen te worden.
Het hele universum van de mind heeft geen bestaan, dus geen betekenis.
Wat verschijnt komt uit het niets en verdwijnt daar ook weer in. Het is een soort uiting van energie in allerlei vormen die niet werkelijk zijn. Dat deze vormen echt zouden zijn, is de droom van het ik dat zichzelf werkelijk maakt en daarmee alles wat hij ziet, denkt, voelt, doet, vreest en verlangt werkelijk maakt; een droom maakt over zoeken en vinden; verliezen en winnen; vrede en oorlog, lijden en geluk, doel , functie en weg etc. En over het zoeken staken, en het gevonden hebben. En over vasthouden en loslaten. En over de meest gekke dingen, zoals in dromen mogelijk is.
Zolang de tijd duurt. Zolang tijd hem zogenaamd bestuurt.
Nee, dat dénkt hij. Want tijd duurt niet, en bestuurt niet.
Het denken beïnvloedt de werkelijkheid niet.

Off Course is geen pad. Natuurlijk is er geen pad.
Hoe vrij is dat!

Het is een dualistische cursus. Het neemt je mee de droom van dualiteit in.

Het leert je onderscheid te maken tussen waarheid en illusie en nog tussen heel veel meer. Maar door onderscheidingen wordt de dualiteit juist bevestigd!

Het is een leersysteem voor het ik. De course is net zo illusoir als degene die hij onderwijzen wil.

Het is een religie omdat hij uitgaat van een Schepper, de Vader, en de schepping, de Zoon.

Het leert je dat je liefde kunt leren en daar lessen voor nodig hebt, wat dwaas is.

Het leert je dat je vrede en volmaakt geluk kunt bereiken door iets te doen (in je denken), wat een onmogelijkheid is.

Het is een religieuze methodiek doordrenkt van dogmatiek waarbij het dogma van goed en kwaad verschoven is naar juist en onjuist kiezen. Dit komt op hetzelfde neer, al geeft het ons zogenaamd beslissingsmacht en is zonde ‘omgezet’ in vergissing.

Het verwart in die zin dat er staat dat we er al zijn, maar tóch een training behoeven. We dienen te kiezen voor de Heilige Geest die net zo illusoir is als het ego. De Heilige Geest is een symbool maar symbolen verlossen niet.

Het pad naar bevrijding staat vol met ‘moetens’. Hoe paradoxaal!

Het wijst op het onderscheid tussen wonderen en magie en noemt zichzelf een cursus in wonderen. Terwijl het magie is omdat het symbolen als Heilige Geest, Zoon, Christus, Zelf, tot waarheid verheft en daarmee waan werkelijk maakt.

Het beweert dat alleen het onveranderlijke bestaat maar is toch uit op verandering: veranderen van je denken en doel.

Het doet zelf wat het leert om niet te doen: scheidingen maken, zich bekommeren om vormen, veranderingen najagen, doelen stellen, een plan hebben.

Het biedt een verlossingsplan voor dat wat niet bestaat: de droom van de wereld en het ego. Hiermee kent het de droom betekenis toe maar doet alsof dat voor ons is, ons een plan geeft omdat wij de droom voor werkelijk aanzien en daarom hulp nodig hebben.

Het belooft verlossing maar biedt afhankelijkheid van een leersysteem dat geen hout snijdt maar heel intelligent en sterk oogt. Het belooft een nieuw denken wat insinueert dat bevrijding via de geest te bereiken valt. Op eigen macht en kracht, met zelfgekozen hulp van de Almachtige.

Het is een aantrekkelijke religie die ons tot medeschepper wil maken. We kunnen weer één met de Schepper worden, en zo vaderschap verkrijgen, wat een ander woord is voor macht. En daarmee voor ellende.

De metafysica wordt tot waarheid verheven, en deze waarheid wordt weer tot werkelijkheid verheven; het gevaar van elke religie.
De metafysica is slechts een andere vorm van de mythe van de zondeval, maar nu krijgt het de glans van kunnen begrijpen, waardoor het geen mythe meer lijkt, maar werkelijkheid.
 Maar de werkelijkheid valt nimmer te begrijpen. Hoe geloofwaardig, sterk en logisch de metafysica ook is neergezet.

De Course sluit aan bij de behoefte van het ego: Geef me een weg, een nieuw doel, een functie, een plan, en ik zal zoeken. Maar niet vinden. Maar dat is altijd beter dan sterven. Stel sterven uit door tijd in te voeren en een verplichte cursus die pas begint aan het einde! Maar dat maakt niks uit. Want tijd bestaat niet. (Dit wordt gezegd als dit uitkomt. En tijd wordt net zo goed ingezet als dat goed uitkomt. En dat wordt dan de twee niveaus genoemd, die je niet moet verwarren. Alsof er twee niveaus zijn!)